Από πίτα που δεν τρως…

της Ρένας Διακίδη

αναδημοσίευση από το http://www.grafida.net

Είναι πραγματικά συγκινητικά αξιοθαύμαστη η αυταπάρνηση με την οποία η τοπική πολιτική ηγεσία  (αλλά και πιο πάνω, ως φαίνεται) υπερασπίζεται τα συμφέροντα του επιχειρηματία στην υπόθεση των αλευρομύλων.  Και δεν αναφέρομαι βέβαια στους ανήκοντες στα μικρότερα κόμματα, διότι αυτοί αφενός μεν διαφοροποιήθηκαν, αφ’ ετέρου, βρίσκονται μονίμως στο στόχαστρο των κρατούντων, χαρακτηριζόμενοι στην καλύτερη περίπτωση «γραφικοί» στη χειρότερη «εχθροί της πόλης»,  που εμποδίζουν κάθε «αναπτυξιακή» προοπτική της. Για τους υπόλοιπους λέω. Τους πιο ψηλά ιστάμενους.

Είναι δε τόση η αυταπάρνησή τους , που κάποια εξέχοντα πολιτικά πρόσωπα, αδιαφορώντας για τις εντυπώσεις και τους συνειρμούς που προκαλούν, δεν διστάζουν να διαπληκτίζονται δημοσίως και να εγκαλούν ανθρώπους που τυγχάνει να έχουν εντελώς διαφορετική άποψη και δεν συμφωνούν στην κατεδάφιση του κτιρίου. Τους αφήνει αδιάφορους το γεγονός ότι σε μια μικρή κοινωνία που όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας, δεν είναι δύσκολο να ξετυλίξει κανείς το κουβάρι των συσχετισμών και των διαδρομών. Δεν νοιώθουν την ανάγκη να κρατήσουν ούτε τα προσχήματα!

Πρέπει δε να γίνει σαφές ότι η προστασία της πολιτιστικής, αρχιτεκτονικής, βιομηχανικής κληρονομιάς, δεν είναι ευθύνη του οποιουδήποτε επιχειρηματία αλλά της Πολιτείας, πολύ δε περισσότερο όταν από ενέργειες και καθυστερήσεις της Πολιτείας η υπόθεση βρίσκεται σήμερα σε αδιέξοδο, σε βάρος των συμφερόντων του επιχειρηματία.

Εξίσου εντυπωσιακή και αξιοθαύμαστη  είναι και η επιχειρηματολογία που χρησιμοποιούν οι θιασώτες της κατεδάφισης των αλευρομύλων.

Άλλος επικαλείται τη …νομιμότητα. Βεβαίως, την νομιμότητα την επικαλούνται μόνο όπου και όπως τους συμφέρει. Πόσο μπορεί να πείσει το περί νομιμότητας επιχείρημα όταν  οι ίδιοι άνθρωποι, για μια άλλη υπόθεση δήλωναν προσφάτως δημόσια ότι «οι νομικοί σύμβουλοι σου βγάζουν ό,τι γνωμοδότηση τους ζητήσεις»; Προφανώς αυτή η εξόχως διασταλτική προσέγγισης  της νομιμότητας (μιας έννοιας που θα έπρεπε να είναι απόλυτα σαφής , ανελαστική και στιβαρή), εμμέσως πλην σαφώς επιβεβαιώνει την πολιτική παρέμβαση στη διαδικασία, εξυπηρετεί κατά το δοκούν σε κάθε υπόθεση  - και όχι μόνο στη συγκεκριμένη  - και υπαγορεύει εν πολλοίς αποφάσεις σε πολιτικό και διοικητικό επίπεδο. Πόσο σοβαρά λοιπόν μπορούν να ληφθούν τέτοιου είδους αποφάσεις;

Άλλος επικαλείται την …αισθητική!!!.  Έννοια και λέξη άγνωστη μέχρι τώρα στο λεξιλόγιο και στην πρακτική των  τοπικών αρχόντων , άρχισε αιφνιδίως να χρησιμοποιείται ευρέως. Δεν μας αρέσει το κτίριο στο μάτι, άρα το κατεδαφίζουμε!  Και ερωτώ, από πότε η πολιτιστική κληρονομιά και η προστασίας της τελούν υπό την αίρεση της αισθητικής μας, μιας έννοιας εξ ορισμού υποκειμενικής;  Δηλαδή, διασώζουμε μόνο ότι μας αρέσει; Καινοφανής θεωρία!  Επιπλέον, ας μην  αγνοείται το γεγονός ότι μέχρι σήμερα κανένας από τους οψίμως ενοχληθέντες αισθητικώς, δεν είχαν εκφράσει ανάλογους προβληματισμούς για την «ομορφιά» του κτιρίου, αντιθέτως περίμεναν την μετατροπή του «τέρατος» σε ξενοδοχείο πολυτελείας.  Δεν ήταν άσχημο τότε; (Παρεμπιπτόντως και οι αθίγγανοι στο Κορακόνερο πληγώνουν την αισθητική μας και την υγεία μας, αλλά κανένας δεν τολμά να τους κουνήσει από εκεί).

Καθώς νομιμότητα και αισθητική δεν αποτελούν ως φαίνεται ισχυρά επιχειρήματα, επιστρατεύθηκε η επικινδυνότητα του κτιρίου, μετά την περίεργη και ακόμη ανεξιχνίαστη(!)  πυρκαγιά προ τριετίας . Μέχρι και ο δήμαρχος φοβήθηκε προ ημερών να μπει στο εσωτερικό του, μήπως συμβεί το μοιραίο!  Όχι βέβαια ότι δεν υπάρχουν επιστημονικές λύσεις για κτίρια διατηρητέα που έχουν προβλήματα στατικότητας. Ασφαλώς και υπάρχουν.  Πολλά βιομηχανικά κτίρια ξαναγεννήθηκαν σε ολόκληρη τη χώρα. Αλλά αυτές  οι λύσεις για κάποιους λόγους  - ίσως οικονομικούς - δεν εξετάζονται από το ΥΠΠΟ που έσπευσε με συνοπτικές διαδικασίες  να αποχαρακτηρίσει τους μύλους (αποφάσισε μόνο του ή κατόπιν υποδείξεων;) ανοίγοντας έτσι το δρόμο στην κατεδάφισή τους και την πώληση του ακινήτου από τον ιδιοκτήτη του, ο οποίος  τώρα έχει άλλα σχέδια για την αξιοποίησή του.

Πληροφορίες κάνουν λόγο για την ανέγερση πολυκαταστήματος, που ασφαλώς θα αδειοδοτηθεί μέσα από μια θολή διαδικασία αντικρουόμενων και αλληλοαναιρούμενων νομικών γνωμοδοτήσεων  - έτσι γίνεται συνήθως – που θα δίνουν στους αρμόδιους αυτοδιοικητικούς φορείς  το άλλοθι  να παίξουν το ρόλο του Πόντιου Πιλάτου και να επιρρίπτει ο ένας στον άλλο την ευθύνη.  Και μετά όλως υποκριτικώς  και μονίμως λαϊκίζοντες,  να συμπάσχουν για την ταφόπετρα που, κάθε μέρα, όλο και πιο βαριά, καλύπτει την τοπική οικονομία. Το είδαμε προσφάτως το έργο. Ουαί υμίν….

Σε όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου, κάποιοι αντιδρούν, επωνύμως, διότι δεν ανέχονται να υποτιμάται η νοημοσύνη τους. Δημιουργούν κινήσεις πολιτών και το παλεύουν.


Η μεγάλη πλειοψηφία αδιαφορεί ή έχει πεισθεί ότι το «έκτρωμα» πρέπει να φύγει από εκεί.

Το πιο ανησυχητικό όλων, που αποθρασύνει τους κρατούντες, είναι ακριβώς αυτό. Η αδιαφορία. Πριν από λίγες μέρες συζητούσα το θέμα με κάποιον φίλο, υπέρμαχο της λύσης της κατεδάφισης. Διαφώνησα. Ανταλλάξαμε επιχειρήματα για λίγη ώρα και όταν η συζήτηση κατέληξε σε διέξοδο μου είπε: « τι με νοιάζει, ας κάνουν ό,τι θέλουν, από πίτα που δεν τρως…».

Αυτή λοιπόν είναι η κεντρική ιδέα, η ουσία των πραγμάτων. Η κοινή γνώμη έχει πεισθεί  πως ό,τι γίνεται και ό,τι δεν γίνεται, αποσκοπεί πάντα σε ένα κομμάτι της πίτας.  Η μια και μόνη αξία. Η υπέρτατη! Ποιός πολιτισμός, ποια κληρονομιά, ποιες αξίες, ποια ιστορία… Όλα για ένα κομμάτι της πίτας. Αν δεν μπορείς να το πάρεις, τι σε νοιάζει κι αν καεί; Τι σε νοιάζει κι αν καταρρεύσει.

Ίσως αυτή να είναι και η μόνη «λύση» τώρα πια, που θα βγάλει όλους από διλλήματα και αδιέξοδα.  Όχι η κατεδάφιση, αλλά η κατάρρευση.

Ίσως ξυπνήσουμε ένα πρωί και το πρόβλημα, ως δια μαγείας, να έχει λυθεί. Θα ήταν ομολογουμένως μια πολύ βολική εξέλιξη…